Seçim Sistemi nedir?
Bir ülkenin seçim veya oylama sistemi, oyların kimlerce ve nasıl kullanılacağı, seçimlerden sonra adayların ve partilerin seçildikleri koltukların sayısının nasıl hesaplanacağını belirlemek için kullanılan bir yöntemdir. Diğer bir deyişle, oyların parlamentoda veya hükümetin diğer alanlarında (başkanlık gibi) koltuklara nasıl çevrildiğidir. Bir seçimde adaylara ve partilere koltuk vermek için ne kadar kaç ve ne tür oyların gerekli olduğunu belirler. Sonuç olarak, farklı seçim sistemleri, politikacılara farklı şekillerde örgütlenme ve kampanya yapma konusunda teşvik eder. Bazı seçim sistemleri, belirli türdeki adaylar için engel bile oluşturabilir. Farklı seçim sistemleri seçmenlere farklı türlerde seçenekler sunar ve bu da seçmenlerin aldığı kararları etkileyebilir.
Dünya çapında kullanılan birçok farklı seçim sistemi türü vardır ve hatta bazı ülkelerde, farklı bölgelerde ve farklı hükümet düzeylerinde farklı seçim sistemleri bulunabilir (örneğin, okul kurulları, şehir konseyleri, eyalet yasama meclisleri, valilikler vb. seçimleri).
Bir seçim sistemi, bir seçimi yöneten bir dizi kuraldır ve birçok bilim adamı, herhangi bir sistemi üç ana unsura ayırır; oy pusulası yapısı (bir oy nasıl ve ‘ne için’ kullanılır); seçim bölgesi yapısı (seçmenlerin bölgesel olarak tanımlanmış seçim bölgelerine ayrılıp ayrılmayacağı ve nasıl bölüneceği) ve seçim formülü (bir meclis seçiminde bu, oyları sandalyelere çevirme yöntemi).
Pek çok ülkede genel seçimlerinin ardından, seçim sistemine çok fazla odaklanılır ve bunun ne kadar adil ve demokratik olduğu konusunda sorular gündeme gelir. Özellikle, bir partinin oyların yalnızca mesela üçte birini alarak sandalyelerin çoğunluğunu kazanması demokratik mi yoksa bu durum seçim sistemiyle ilgili ciddi bir sorunun işareti mi? Seçim sistemi nasıl daha iyi hale getirilebilir?
Tek kazanan sistemler ile Birden çok kazanan sistemler
Bazen sadece bir kişiyi seçmek mantıklıdır. Örneğin, bir ulus her seferinde yalnızca bir başkan seçer. Bununla birlikte, bir yasama organı seçerken, tek kazanan ve çok kazanan bölgeleri kullanmak arasında gerçekçi bir karar vermek gerekir. Zira, bu seçimin derin sonuçları vardır. Akademik fikir birliği, çok kazanan bölgelerin aşağıdakilerle ilişkili olduğudur;
• Daha büyük ve daha kalabalık bölgeler;
• Birden fazla parti ve adayın yarıştığı bölgeler;
• Seçmenlerin siyasi tercihlerini daha orantılı bir şekilde yansıtan yasama organları;
• Tek bir çoğunluk partisi yerine bir parti koalisyonu tarafından yönetilme;
• Yasama meclisine daha fazla kadının seçilmesi.
Öte yandan, tek kazananı olan bölgeler şunlarla ilişkilidir:
• Seçilen temsilci ile seçmenler arasında daha yakın bir bağ olan daha küçük bölgeler;
• Tartışmasız bölgeler ve iki partili sistemler;
• Ülke genelinde bir parti için kullanılan oylar ile o partinin kazandığı koltuklar arasında orantı olmaması;
• Tek partili çoğunluklarla yönetilme;
• Yasama meclisine daha az sayıda kadının seçilmesi.
Seçim Sistemleri
Çoğulluk Sistemi
Aynı zamanda “kazanan hepsini alır” sistemleri olarak da adlandırılan çoğulluk sistemleri, bir seçimde en çok oyu alan adaya basitçe bir koltuk verir. Adayın kazanması için oyların çoğunluğunu (% 50 +) almasına gerek yoktur; diğer tüm adaylardan daha fazla oyu olduğu sürece kazanan ilan edilir.
Çoğulluk sistemlerinin temel özellikleri aşağıdaki gibidir:
• En çok desteğe sahip yarışmacının seçilmesi ilkesine göre.
• Genellikle basit ve şeffaf oylama ve sayma süreçleri gerektirir.
• Adaylar, kullanılan oy çokluğu (yani çoğunluk değil) ile seçilir.
• Ana modeller şunlardır: Tek Üye Çoğulluğu; Çok Üyeli Çoğulluk
Bu oy sayma sistemi en basit olanıdır- seçmen yalnızca bir adaya oy verir ve en çok oy alan kişi seçilir. Sonuçları hesaplamak için en kolay oy sayma sistemidir. Kazanan aday, diğer herhangi bir adaydan daha fazla oy alan adaydır, ancak mutlak çoğunluk (%50 + 1) olması şart değildir.
Bu sistem; Birleşik Krallık, Kanada, Hindistan, Amerika Birleşik Devletleri ve diğer birçok ülkede kullanılmaktadır. Ülke, her seçim bölgesinin bir sandalyeye sahip olduğu bölgelere bölünmüştür. Oy kullananlar, hangi adayı tercih ettiklerini işaretler ve en çok oyu alan kişi (çoğunluk olmasa bile) seçilir. Bu sistemin temel avantajı, basit olması, her bölgenin kendi milletvekiline sahip olması ve genellikle bir partinin çoğunluğu kazanmasına ve dolayısıyla koalisyon ihtiyacına yol açmamasıdır. Ana dezavantajı, oldukça orantısız olmasıdır; yeni partilerin ortaya çıkmasını engeller ve seçmenlerin politikacılarını kontrol altında tutma kabiliyetini sınırlar. Bir diğer sorun, siyasetin etkin bir şekilde yalnızca iki partiyle sınırlı olduğu Amerika’da görülebilir. Ne Demokratlar ne de Cumhuriyetçiler özellikle popüler olmamalarına rağmen, seçmenler az veya çok onlara oy vermeye zorlanıyor, çünkü başka birine oy vermek oyun boşa harcanması oluyor. Bunun sonucunda seçmen, asla seçmeyeceği bir politikacı tarafından temsil edilecektir. Neticede, bu sistem, görevini ne kadar çok veya ne kadar az yaparsa yapsın, yeniden seçilecekleri güvenli koltukların oluşturulmasına yol açıyor. Bu, politikacıları tembelleştiriyor ve seçmenlerini hafife almalarına yol açıyor. Her seçimde sadece bir avuç koltuk rekabetçidir, büyük çoğunluk için, oylarının herhangi bir şeyi etkileme(veya cezalandırma) şansı oldukça düşüktür. Amerika’nın aksine, Birleşik Krallık’ta ikiden fazla siyasi parti var, ancak bu seçim sistemi orada da oldukça orantısız sonuçlar doğurmaktadır. Örneğin, 2015’te Muhafazakarlar, oyların yalnızca %37’sini alırken, sandalyelerin %51’ini aldı.
Blok oy
Bu sistem, seçmenlerin doldurulacak koltuklar için çok oyu olduğu, birden çok kazananlı sistemlerde kullanıldığında, Blok Oy olarak bilinir. Bir aday seçildikten sonra, tüm oy pusulaları, bir sonraki üyeyi seçmek için sayıma iade edilir. En yüksek oyu alan adaylar, gerçekte aldıkları oy yüzdesine bakılmaksızın pozisyonları doldururlar.
Bu seçim sistemi, Bermuda, Laos, Tayland, Kuveyt, Filipinler ve diğer ülkelerde kullanılmaktadır.
Çoğunluk Sistemleri
“İkinci oy” olarak da adlandırılan çoğunluk seçim sistemleri, adayların kazanmak için oyların çoğunluğunu elde etmesini şart koşarak daha yüksek bir temsil gücü sağlamaya çalışır. “Çoğunluk” normalde %50 artı bir oy olarak tanımlanır. Hiçbir aday oyların çoğunluğunu alamazsa, ikinci tur oylama yapılır (genellikle ilk oylamadan bir hafta sonra). İkinci tur oylamada, yalnızca ilk turdan belirli sayıda adayın katılmasına izin verilir.
Çoğunluk sistemlerinin temel özellikleri aşağıdaki gibidir:
• Seçilen bir temsilcinin, ancak seçmenlerin yarısından fazlasının desteğine sahip olması durumunda seçilmesi gerektiği ilkesine dayanır.
• İkiden fazla aday varsa veya bir doğal çoğunluk yoksa tercihli oylama veya birden fazla tur oylama gerektirebilir.
• Adaylar, kullanılan oyların çoğunluğu (yani% 50’den fazla) ile seçilir.
• Ana modeller şunları içerir: Tercihli Oylama, İsteğe Bağlı Tercihli Oylama, İki Turlu Oy.
Tercihli oylama
Tercihli oylama, genellikle tek kazananlı bölgelerde kullanılır ve seçmenlere oy pusulalarını işaretlerken daha fazla seçenek sunar. Seçmenler tüm adayları, tercih ettikleri aday “1” sayısından başlamak üzere diğer tercihleri sıralanana kadar işaretlerler. Oyların salt çoğunluğuna (% 50 + 1) sahip olan aday hemen seçilir.
Hiçbir adayın salt çoğunluğu yoksa, tercihi en düşük olan aday elenir ve oy pusulaları kalan adaylara işaretlenen sırayla atanmak üzere 2. tercihler için incelenir. Daha sonra toplamlar kontrol edilir ve bu süreç bir aday mutlak çoğunluğa sahip olana kadar tekrarlanır.
Bu sistem, Avustralya federal Temsilciler Meclisi’nde ve bazı eyalet Yasama Meclislerinde kullanılır. Nauru’da bu sistemi kullanır.
İsteğe bağlı tercihli oylama
Burada, seçmenler tercih ettikleri adaya ‘1’ sayısını koyarlar ve bu geçerli bir oylama için yeterlidir. Tercih sırasına göre seçtikleri ölçüde adayları numaralandırmaya devam edebilirler. Tüm adayların sıralanması gerekmez.
NSW, Yasama Meclisinde (Aşağı Meclis) ve belediye başkanlığı seçimleri için yerel yönetim alanlarında ve bir veya iki boş kadro doldurulduğunda temsilcilerin seçimi için bu sistemi kullanır.
İki turlu oy
Seçim, aynı şekilde yürütülür ve bir aday salt çoğunluk oyu alırsa seçilir. Hiçbir aday mutlak çoğunluğu alamazsa, genellikle bir veya iki hafta sonra ikinci tur oylama yapılır ve bu turun kazananının seçildiği ilan edilir. 2. tur, oyları en çok kazanan iki kişi (Ukrayna) veya kayıtlı seçmenlerin belirli bir yüzde oyundan fazlasını(Fransa’da %12,5) alanlar arasında bir yarışma olabilir.
Bu sistem; Fransa, Mali, Togo, Mısır, İran, Beyaz Rusya ve Ukrayna gibi ülkelerde kullanılmaktadır.
Orantılı Temsil Sistemleri
Orantılı temsil, adayların kazandıkları sandalye yüzdesini, seçimde aldıkları oyların yüzdesine olabildiğince yakından yansıtmaya çalışan bir oylama sistemi sınıfının genel adıdır. Dünyada en yaygın olarak kullanılan seçim sistemleri setidir ve varyantları hemen hemen her ülkede (bazı şehir konseylerinin orantı formları kullanılarak seçildiği Amerika Birleşik Devletleri dahil) bulunabilir.
Orantılı Temsil sistemlerinin temel özellikleri aşağıdaki gibidir:
• Partilerin gerçek yarışmacılar olduğu varsayımına ve oy paylarının, koltuk paylarını doğru bir şekilde yansıtması ilkesine dayanır;
• Çok üyeli bölgeler gerektirir (Bölge ne kadar büyük olursa, sonuç okadar orantılı olur)
• Sayma ve koltuk belirleme süreçleri genellikle karmaşıktır ve şeffaf değildir
• Adaylar, partileri için kullanılan toplam oy yüzdesine göre seçilir.
• Ana modeller şunları içerir: Orantılı Liste; Tek Aktarılabilir Oy; Tek Aktarılamaz Oy, Kümülatif Oylama
Esasen ülke daha önceki sistemlerde olduğu gibi seçim bölgelerine bölünmüştür, ancak temel fark, seçim bölgesi başına birden fazla sandalye olmasıdır. Bu sayı, bazı seçim bölgelerinde tarihsel olarak, 9’a kadar çıkabilir Bu, küçük bir partinin dahi parlamentoda temsil edilme şansının yüksek olduğu ve aynı partiden politikacıların bile birbirleriyle rekabet edecekleri anlamına gelir.. Bu, kampanya yapmadan seçilebileceğiniz veya sempati ile seçmenlerin oyunu alabileceğiniz bir seçim bölgesinde, güvenli bir koltuk diye bir şeyin olmadığı demektir.
Orantılı liste
Çoğu çok kazananlı orantılı sistem, bir tür parti Liste’si kullanır. Parti Liste’si ile, siyasi partiler aday listelerini tanımlar ve seçmenler bir liste için oy kullanır. Her listenin göreceli oyu, her listeden kaç adayın seçildiğini belirler Partiler, toplam oydaki toplam paylarıyla orantılı olarak sandalye alırlar ve kazanan adaylar, konumlarına göre listelerden alınır.
Parti listesi sisteminde seçmenler, bir adaya oy vermek yerine, oy pusulasında bir parti seçerler ve her bir parti, aldıkları oy sayısına eşit sayıda sandalye alır. Temel avantaj, seçimin aday kişiliğinden çok parti politikası ile ilgili olmasıdır, politikacılar sadece seçmenlerine değil, tüm ülkeye odaklanırlar, sistem son derece temsilidir ve nerede yaşarsanız yaşayın oyunuz hala önemlidir ve istenilen bir politikacı seçilebilir. Başlıca dezavantajları, insanların yerel bölgelerini temsil eden bir politikacıya sahip olmamaları ve politikacıların partilerine karşı çok az güce sahip olmalarıdır.
Listeler “kapatılabilir” veya “açık” olabilir; Açık listeler, seçmenlerin bireysel aday tercihlerini belirtmesine ve bağımsız adaylara oy vermesine olanak tanır.
Aktarılabilir tek oy
Bu sistem, seçmenlerin oy pusulasında tercihlerini sıraladığı çok kazananlı bölgelerde kullanılmaktadır. Tercih işaretlemesi, seçmenlerin istedikleri kadar adayı işaretlemeleridir. Önceki sistemlerde olduğu gibi sadece aday için oy vermek yerine, oylar “aktarılabilir”. Yani oy pusulasında en çok kazanması istenilen aday, oy kullanıcı tarafından 1 numara ile işaretlenir. Toplam 1. tercihli oy sayısı toplandıktan sonra, tek bir adayın seçimi için gereken oy kotası belirlenerek sayım başlar. Ancak, bu adayın seçilmemesi ihtimaline karşın, başka bir aday 2 rakamı ile işaretlenir. İlk tercih seçilmediği taktirde, istenilen aday seçilene kadar kullanılan oy, ikinci, üçüncü, dördüncü vb. tercihe aktarılır. Daha uygun bir adaya transfer edilebileceği için kullanılan oy boşa gitmez.
Hesaplamada en yaygın kullanılan yöntemlerden biri, adını on dokuzuncu yüzyıl düşünürü ve matematikçi H.R. Droop’tan alan Droop kotası olarak bilinir. Droop kotası, bir adayın bir koltuk kazanması için alması gereken minimum oy sayısını belirlemek için aşağıdaki formül kullanılarak hesaplanır:
[V / (S + 1)] +1
Burada V, seçim bölgesinde kullanılan toplam geçerli oy sayısıdır ve S, seçim çevresinde seçilmek üzere toplam sandalye sayısıdır.
Örneğin, 3 koltuk için 1000 oy kullanılırsa, Droop kotası [1,000 / (3 + 1)] + 1 = 251’dir. Bu, en az 251 oy alabilen herhangi bir adayın bir koltuk kazanacağı anlamına gelir.
Bu sistem, tüm Avustralya’da ve İrlanda, Malta ve Estonya’daki ulusal parlamento seçimlerinde kullanılır.
Tek Aktarılamaz Oy
Bu sistemde, her seçmen bir oy hakkına sahiptir, ancak bölgede doldurulacak birkaç sandalye vardır. Bu pozisyonları en çok oy alan adaylar doldurur. Örneğin, 4 üyeli bir bölgede bir adayın seçilebilmesi için oyların sadece %20’sinden fazlasına ihtiyacı vardır.
Bu sistem ile çoğunluk sistemleri arasındaki temel fark, bu sistemin azınlık partilerinin temsil edilmesini kolaylaştırmasıdır. Seçim bölgesindeki koltuk sayısı ne kadar fazlaysa, sistem o kadar orantılı hale gelir.
Bu seçim sistemi, Ürdün, Tayvan ve Vanuatu gibi ülkelerde parlamento seçimleri için kullanılmaktadır.
Kümülativ Oylama:
Seçmenlerin, seçilecek sandalye sayısına eşit sayıda oyu olduğu bir seçim yöntemidir. Seçmenler, oylarının çoğunu belirli bir adaya istedikleri kadar tahsis edebilirler. Örneğin, üç sandalyeli bir bölgede, bir seçmen oylarının üçünü de bir adaya, iki oyu bir adaya ve birini diğerine veya üç farklı adaya bir oy verebilir.
Karma Üyeli Sistemler
Karma sistemlerin temel özellikleri aşağıdaki gibidir:
• Diğer üç temel ailenin kombinasyonlarını tek bir sisteme dahil eder;
• Genel olarak bir orantılılık unsuru eklemek için tasarlanmıştır;
• Tüm ülke genelinde farklı seçmen aile türlerini karıştırabilir veya ülkenin farklı yerlerinde farklı türleri karıştırabilir:
• Farklı yetkilere, farklı seçim bölgelerine, farklı rollere sahip yasa koyucular üretebilir.
İki ana karma sistem türü şunlardır:
Karma Üye Orantılı:.
Koltukların bir kısmı çoğunluk kullanılarak seçilir ve geri kalanı orantılı sistemler listesinden seçilir. Listedeki sandalyeler, çoğunluk sandalyelerinden sonra, ulusal parti oyları ile orantılı olacak şekilde tahsis edilir.
Bu sistem, çoğunluk ve orantılı sistemlerin unsurlarını birleştirmeye çalışır. Her seçmenin iki oy aldığı bu seçim sisteminde biri yerel bir seçim bölgesindeki bir aday için ve diğeri parti listesi için. Parlamentonun bir kısmı, tek kazananlı bölgelerde çoğunluk yöntemiyle seçilirken, geri kalanı Orantılı Liste’den gelir.
Bu sistemde, Orantılı Liste koltukları, bölge koltuk sonuçlarından kaynaklanan tüm orantısızlıkları telafi eder. Örneğin, bir parti ulusal oyların %10’unu kazanır ancak bölgede koltuğu yoksa, temsilini parlamentonun yaklaşık %10’una çıkarmak için orantılı parti listelerinden seçilecek yeterli sandalyeye sahip olacaktır.
Bu seçim sistemi, Almanya, Yeni Zelanda, İtalya ve Venezuela gibi ülkelerde kullanılmaktadır.
Paralel Sistemler:
Her seçmenin iki oy aldığı Paralel sistemler hem orantılı parti listelerini, hem de çoğulluk (“kazanan hepsini alır”) yöntemlerini kullanır: biri yerel bir seçim bölgesindeki bir aday için diğeri parti listesi için. Koltukların bir kısmı çoğulluk kullanılarak seçilir ve geri kalanı orantılı parti listesinden seçilir. Liste sandalyeleri, ulusal parti oylarıyla orantılı olarak tahsis edilir, ancak yasama organının, ülke çapında parti oylamasını yansıtması gerekmez. Yukarıdaki sistemden farkı, orantılı parti listeleri çoğunluk bölgelerdeki herhangi bir orantısızlığı telafi etmez.
Paralel sistemler, Hırvatistan, Japonya ve Rusya dahil yaklaşık 20 ülkede kullanılmaktadır.
Bazı Ülke Uygulamaları
Birleşik Devletler’deki Meclis ve Senato ve Birleşik Krallık’taki Avam Kamarası seçimleri çoğulluk sistemini kullanır. ABD başkanlık seçimleri de genel olarak bir çoğunluk sistemi olarak kabul edilir, ancak Seçim Kurulunun varlığı aslında onu çoğulluk ve çoğunluk sistemlerinin garip bir melezi haline getirir.
Avusturya, Finlandiya, Portekiz, Rusya ve diğer Doğu Avrupa devletlerindeki başkanlık seçimleri ve Fransa’daki başkanlık ve Ulusal Meclis seçimleri, çoğunluk seçim sistemlerinin çeşitli biçimlerini kullanır. ABD Seçim Sistemi’ de çoğunluk sisteminin bileşenlerine sahiptir, çünkü bir başkan adayı kazanmak için% 50 artı bir seçmen oyunu (538 üzerinden 270) almalıdır. Hiçbir aday 270 puana ulaşmazsa, seçime Temsilciler Meclisi karar verir. Bununla birlikte, Seçim Kurulunda kimin kime oy vereceğini belirlerken, ABD başkanlık yarışı katı bir çoğulculuk sistemidir: Bir eyalette halk oylarının çoğunu alan aday, o eyaletin tüm seçim oylarını alır.
Ancak bu ülkelerde uygulanan çoğunluk seçim sistemleri, adayların kazanmak için oyların çoğunluğunu almasını şart koşarak daha yüksek bir temsil gücü sağlamaya çalışır. “Çoğunluk” normalde %50 artı bir oy olarak tanımlanır. Hiçbir aday oyların çoğunluğunu alamazsa, ikinci tur oylama yapılır (genellikle ilk oylamadan bir hafta sonra). İkinci tur oylamada, yalnızca ilk turdan belirli sayıda adayın katılmasına izin verilir. Rusya gibi bazı ülkelerde, ilk turda en çok oy alan iki aday ikinci tura geçiyor. Fransa gibi diğer ülkelerde, asgari oy baraj yüzdesine sahip tüm adaylar (Fransa’da kayıtlı oyların %12.5’i) alan adaylar ikinci tura geçiyor.
İrlanda’daki sistem Avustralya’dakine benziyor. Bu ülkede de hiçbir siyasetçi oyların %50’sinden daha azıyla seçilemez! Hiç kimse oyların %50’sine sahip değilse, en alttaki kişiyi ortadan kaldırır, oy pusulalarını yeniden dağıtır ve biri %50’nin üzerinde olana kadar elemeye devam eder. Ayrıca her seçim bölgesinde sadece 1 politikacı mevcuttur.
NETİCE:
Seçim sisteminin arkasındaki ana fikir, herkesin kendisini temsil eden bir politikacıya sahip olması ve kullanılan her oyun hesaba katılmasıdır. Asıl olan, böyle bir sistemin bir partiye sandıklarda aldığı oy yüzdesi kadar parlamentodaki sandalye yüzdesini vermesidir. Böylece, bir parti oyların %40’ını kazanırsa, sandalyelerin %40’ını alacaktır. Ancak, böyle bir sistemde de bazı sorunlar var: Çok düşük oy alan partilerde temsil edilmeli mi? Oy yüzdeleri koltuklara eşit bir şekilde yansımazsa ne olur? Oyların %19,5’ini alan bir partiye nasıl %19,5 sandalye verirsiniz? Daha karmaşık orantılı sistemler, bu sorunların üstesinden gelmeye çalışır.
Orantılı sistemlerin temel avantajları, önceki sistemlerden çok daha orantılı olması ve oy kullananlara, yerel bir politikacıyı veya bağımsız politikacıları seçmeleri için, parti listesinden daha fazla hareket edebilecekleri bir alan bırakmasıdır Ancak, mükemmel bir sistem değildir ve bazen orantısız sonuçlar oluşturabilir.
Karma seçim sistemi, çoğulluk / çoğunlukçu bir oylama sistemini, orantılı temsil unsuruyla birleştiren bir seçim sistemidir. Karma Seçim Sistemi’nde seçmenler yerel bir milletvekili için oy vermenin yanı sıra bir hükümet seçiminde de yer alıyor Çoğulluk / çoğunlukçu bileşen genellikle oylama sonrası ilk geçiş olarak en fazla oy alan adayın seçilmesidir. Oysa orantılı bileşen çoğunlukla parti listesine dayanır. Karma sistemlerin ayırt edici bir özelliği, her seçmenin seçimin hem çoğulculuk / çoğunluk hem de oransal yönlerini etkileyebilmesidir.
En önde gelen karma seçim sistemleri, karma üyeli orantılı temsil ve paralel oylamayı içerir; bunlardan ikincisi aynı zamanda karma üye çoğunluk olarak da bilinir. Karma Üyeli Orantılı Temsil sistemi genellikle orantılı seçim sonuçları üretir, yani oyların %n’sini kazanan bir siyasi partinin sandalyelerin kabaca %n’sini alacağı anlamına gelir. Paralel Oylama, yarı orantılı sonuçlar üretme eğilimindedir: Çoğulluk / çoğunluk sisteminden daha orantılı, ancak orantılı seçim sisteminden daha az orantılıdır. Her iki sistemde, biri çoğulluk / çoğunluk bileşeniyle, diğeri ise orantılı liste bileşeni ile seçilmiş temsilcileri içerir. Karma bir sistemin birden fazla seçim turuna sahip olması gerekli değildir.
Dar, çok üyeli karma seçim sistemi, parlamentoların temsil edilememesini %75 oranında azaltabilir ve medyan seçmen ile hükümet arasındaki ideolojik mesafeyi daha da daraltır. Hükümetteki ortalama parti sayısını azaltarak ve parlamentoya büyük bir geçerli partiyi ekleyerek, koalisyon olası olsa da, kırılgan ve geniş koalisyonları değil, yalnızca en fazla iki veya üç partiyi içeren hükümetlerin oluşturulmasını sağlayabilir.
Tek kazanan hepsini alır öğelerini birden çok kazananın olduğu orantılı öğelerle birleştiren karma sistemler, giderek daha popüler hale geliyor. Birçok kişi bunu, “her iki sisteminde en iyisi” olarak görüyor çünkü orantılılığı benimserken, tek kazananlı bölgelerde seçmen ve temsilci arasındaki bağı muhafaza ediyor.
KAYNAK:
Robert Nielsen, May 11, 2015, Democracy, Eelection, Electoral System, “Politics”
Paul Cohen, 5 thoughts on “What Is The Best
“Electoral System?”https://www.fairvote.org/electoral_systems#research_electoralsystems101I
Democratic Electrol Systems, http://caribbeanelections.com/education/politics/electoral_systems.asp
sayral.com 