Sadece insanlar için olduğu gibi, ülke ekonomisi için de tasarruf eylemi
şu andaki tüketim yerine şu andaki gelirin bir kısmını geleceğe yönelik bir kenara koyma eylemidir. Tasarruf, şimdiki gelirden, şimdiki tüketim harcamalarının çıkarılması ile ölçülür. Ulusal tasarruf hane halkı, işletmeler ve hükümetin her kademesindeki tasarrufların toplamıdır. Bir bütün olarak ekonomi için ulusal tasarruf ülkenin gelirinin kamu ve özel tüketimi için kullanılmayan kısmıdır. Ulusal tasarruf ve yurt dışından borç alınan tasarruflar toplamı, yatırım için mevcut kaynakların toplam miktarını temsil eder.- işletmeler ve hükümetler tarafından satın alınacak sermaye malları-tesis, ekipman, yazılım, evler, ve stoklar. Tasarruf ve yatırım ülkenin gelecekte kullanılacak sermaye malları stoklarını bugünden artırır- ve böylece ülkenin gelecekte mal ve hizmet üretmek kapasitesi yükselir.
Ulusal tasarruf iki yolla-gayri safi milli tasarrufu veya net milli tasarruf-olarak ölçülür. Gayri safi milli tasarruf, bir ulusun toplam gelirinden tüketimi çıkarılarak bulunur ve yerli ve yabancı yatırımlar için kullanılabilir kaynakları temsil eder. Gayri safi milli tasarrufun bir kısmı, yıpranmış veya mal ve hizmet üretirken tükenmiş sermaye mallarının yenilenmesi için kullanılır-teknik terim olarak sabit sermaye harcamaları veya bundan sonra basitçe amortisman olarak adlandırılacak. Gayri safi milli tasarrufun diğer kısmı, ülkenin sermaye malları stokunu artırmak için kullanılır, ve net ulusal tasarruf olarak adlandırılır. Net ulusal tasarruf, yaygın olarak bir ülkenin gelecekte mal ve hizmet üretme kapasitesi artacak mı veya azalacak mı olduğunu hesaplamak için kullanılan ölçüdür. Tasarrufun parasal miktarı, kendi başına bir ülkenin tüketilmeyen geliri miktarının, özellikle anlamlı bir göstergesi değildir. Ulusal tasarruf genellikle ülkenin mevcut gelirinin ya da ekonomik çıktısının bir payı olarak ifade edilir. Bir ülkenin ekonomik çıktısının ana ölçüsü Gayri Safi Yurtiçi Hasıla (GSYİH) olduğundan, tasarruf sıklıkla GSYİH’nın yüzdesi olarak gösterilir.
Gayri safi milli tasarruf, hem (1) fazla eski, yıpranmış sermaye mallarını yenilemek ve bazen daha fazlası ile değiştirmek, hem de (2) sermaye stokunu genişletmek için, mevcut kaynakların iyi bir göstergesidir. Son 40 yılda gayri safi milli tasarrufun itfa sermaye değişimi için kullanımı artmıştır. Bu artış, sermaye stok kompozisyonunun uzun ömürlü varlıklardan, daha kısa ömürlü olanlara (bilgisayar,vs. gibi) dönüşümünü yansıtır. Gayri safi milli tasarruf sadece sermaye değişimi için yeterli olsa bile, ekonomi bir ölçüde artabilir çünkü kullanılmış ve yıpranmış sermayeyi yeni teçhizatla değiştirmek, üretim sürecine gelişmiş teknoloji eğilimini getirir. Yine de, itfa sermaye malları değişimi için gerekli olan miktarın ötesindeki gayri safi milli tasarruf, sermaye stoku toplam boyutunu ve ülkenin gelecekteki üretim kapasitesini artırmak için önemlidir.
Ulusal tasarruf bir ülkenin yurt içi ve yurt dışı yatırımları için kaynak sağlar. Yeni fabrikalar ve ekipman olarak yurt içi yatırımları ve ülkenin işgücünün üretkenliğini artırarak, sırayla, yüksek reel ücretlere ve uzun vadede önemli ekonomik büyümeye öncülük edecektir. Ulusal tasarruf, yurt içi yatırımlardan daha düşük olduğunda, ülke, yabancı tasarrufçulardan aradaki farkı kapamak için borç alır. Bu şekilde yerli sermayede sonuçlanan artış, çalışanların verimliliğini ve maaşlarını artıracak ancak yabancı kredi ödemeleri yurt dışına akacaktır. Genel olarak, bugünkü tasarruf, bir ülkenin gelecekte daha fazla mal ve hizmet üretmek ve yüksek gelir elde etmek kapasitesini artırır.
Tasarruf, bir şeyi elde etmek için bir başka şeyden vazgeçmeye yol açar, bu, sonra daha çok tüketmek için şimdi daha az tüketmek demektir. Şu andaki tasarruf fedakarlığı, hem kendilerini gelecekte yüksek tüketim ile mutlu edecek hem de ülke sermaye stokunun artışının yaracağı kazancın, gelecek nesillere faydalı sonuçları olacaktır. Dolayısıyla, mevcut tasarruf ve yatırım araçları içinde gelecekteki refah seviyesi, ve mevcut nesillerin gelecek nesiller adına ekonominin bir anlamda hizmetkarı olma duygusunun derin etkileri vardır.
Kamu politikaları ulusal tasarruf kararlarını birçok yönden etkiler: doğrudan kamu tasarrufu veya negatif tasarrufu yolu ile, özel tasarrufçular için mevcut getiri oranları üzerindeki vergilendirme etkisi ile, tasarruf etmeme ve borçlanmada halkın yeteneği üzerinde finansal düzenlemelerin etkisi ile -bunlar en önemli örneklerin bazılarıdır Ekonomik politikaların birçok alanında, hükümetin nötr kalarak piyasaya kaynakların tahsisini belirlemesini bırakması mümkündür. Ancak, tasarruf politikası bağlamında bu mümkün değildir. Herhangi bir vergi ve harcama kuralları dizisi, ister istemez tasarruf oranını etkiler. Tarafsızlığın hiçbir doğal kriteri yoktur.
Ulusal tasarruf seviyesinin çok önemli olduğu düşüncesi kadar, onun bölüştürülmesi de çok önemlidir. Ulusal tasarruflar; konut yatırımı, dayanıklı tüketim malı harcamaları ve net dış yatırımın yanı sıra tesis ve teçhizat yatırımını finanse etmekte kullanılır. Ulusal tasarrufların artmasının sadece nispeten küçük bir payı, muhtemelen dörtte biri, tesis ve teçhizat yatırımları için kullanılır. Bu nedenle, eğer politikanın amacı verimliliği artırmak ise, tasarruf seviyesinden ziyade bölüştürülmesine yöneltilen önlemlerin daha seçici olması muhtemeldir.
Tabii ki tesis ve teçhizat yatırımı artışlarının yanı sıra, ulusal tasarruf artışlarını destekleyen diğer nedenler de vardır. Keza, konut yatırımı geleceği sağlar. Yabancıların varlık satın almaları, gelecekte ulaşılabilir tüketim seviyesini yükseltebilir. Net yabancı yatırımı oranındaki değişikliklerin, işlem gören eşya sektörü ekonomisinin performansı üzerinde direk etkisi vardır. Bu nedenlerle, ulusal tasarruf seviyesi ve onun politik etkilere duyarlılığı, önemli bir meseledir. Belirli bir hedefi elde etmek için, hangi politik araçların, kullanılır olması gerektiği sorusu , önemli kalmaktadır.
Ulusal tasarruf, kişisel tasarruf (hane halkı), iş yerleri tasarrufu ve hükümet tasarruflarının toplamıdır. İş yerleri tasarrufu dağıtılmamış şirket karlarının değeri ile ölçülebilir. Ancak, genellikle makroekonomik ölçekte oldukça küçüktür. Hükümet tasarrufu ise temelde, vergi gelirlerinden harcamalarının çıkarılması ile elde edilir. Hükümet harcama politikaları ile ulusal tasarruf düzeyini etkiler. GSYİH büyümesinin yalnız özerk tüketim ile olması yönünde politikaların teşviki sonucunda yetersiz ve düşük tasarruf oluşur. Hükümetin tasarruf ediyor veya etmiyor olması da ulusal tasarrufu doğrudan etkiler. Hükümet açıkları, hane halkı, iş yerleri, ve hükümetin diğer düzeyleri tarafından tasarruf edilen, aksi taktirde yatırım için kullanılabilir olacak fonları emerek ulusal tasarruftan eksiltir. Bütçe açığını finanse etmek için hükümet, iç borçlanma senetleri ihraç ederek, halka olan borçlarına ilave borç alır. Bir bütçe fazlası ortaya çıktığında, hükümet halka olan borçlarını azaltmak için aşırı fonları kullanabilir. Hükümet açıkları, git gide kıtlaşan kişisel tasarrufların büyük bir payını tüketir ve yatırım için kullanılabilir ulusal tasarruf payını azaltır. Bütçe açıkları ile çalışan hükümetler, bu bakımdan aksine eksi tasarruf ederler. Bütün bunlar kişisel tasarrufların, ulusal tasarrufların en büyük ve çok daha önemli bir parçası olduğu sonucuna yol açar.
Bariz bir risk, hükümet tasarrufu artışının, yetersiz toplam talep nedeniyle durgunluğa yol açacağı şeklindeki Keynesyen korkudur. Bu görüşün bunalım sonrası bağlamında yararları olmuşsa da, aşırı tasarruf korkusu bugün için önemli değildir. Toplam talebi canlandırmak için para politikasının yeteneği fazlasıyla kanıtlanmıştır. Artan hükümet tasarrufu nedeniyle talep azalmaları, genişleyici para politikaları ile kolayca dengelenebilir.
Kaynak :
Lawrence H. Summers, Working Paper No. 1710, NATIONAL BUREAU OF ECONOMIC RESEARCH,
United States General Accounting Office(GAO), NATIONAL SAVING,
Valentino Piana, economicswebinstitute.org, National Saving,
Jessica Goldber, Products and policies to promote saving in developing countries
sayral.com 